Zomato யோசனை

இரண்டாவது தளத்திலிருந்த மின்விளக்குகள் ஒவ்வொன்றாக அணனந்து கொண்டிருந்தன. அலுவலக பாதுகாவலர் மூன்றாவது தளத்திற்கு படி வழியாகச் சென்று கொண்டிருக்க "கிளிக் கிளிக் கிளிக்" "கிளாக் கிளாக் கிளாக்" என்ற கீபோர்டின் சத்தம் பாதுகாவலரின் காதுகளை மெல்ல எட்டிப் பார்த்தது. கீபோர்ட் வேகத்திற்கேற்ப "கிளிக்" எனவும் "கிளாக்" எனவும் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. பாதுகாவலர் புரிந்துகொண்டார் கீபோர்டை சொடுக்கிக் கொண்டிருப்பது கணேஷாகத்தான் இருக்க வேண்டுமென்று. மூன்றாவது தளத்தின் கதவை திறந்து மெதுவாக தலையை மட்டும் திணித்துப் பார்த்தார் பாதுகாவலர். கணினியை பார்த்துக்கொண்டே 5 நிமிடமென கையில் சைகை காட்டினார் கணேஷ். "ஓகே சார்" என்ற பாதுகாவலர் மேல் தளத்திற்கு சென்றார்.

கீபோர்ட் கதறிக் கொண்டிருந்தது மணி இரவு 11:30 ஆகிறது தயவு செய்து என்னை விட்டுவிடு என்பது போல. நானே சூடாகி விட்டேன் உன் மண்டை சூடாகவில்லையா? என்று கணினியும் கணேஷை முறைத்துக் கொண்டிருந்தது. பார்ப்பதை பார்த்துவிட்டு நாமே "சட்டவுன்" செய்துகொள்ள வேண்டியதுதான் என்ற முடிவையும் எடுத்திருந்தது கணினி. ஆனால் அதற்குள்ளாக கணேஷே கணினிக்கு விடுதலை கொடுத்தான். தனது கைகளால் "சட்டவுன்" செய்தான். பின்னர் மேசையின் மீது வைத்திருந்த அடையாள அட்டையை அள்ளி கழுத்திலிட்டுக்கொண்டு ஓடினான். மின்தூக்கியின் பொத்தானை தரைத்தளத்துக்கு சொடுக்கினான். கை கடிகாரத்தை பார்த்த கணேஷ் மணி 11:45 நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது உறுதி செய்து கொண்டான். தனது மோட்டார் சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு விர்ரென்று புறப்பட்டான்.‌ வார இறுதி என்பதால் சனிக்கிழமை ஞாயிற்றுக்கிழமைக்கான திட்டத்தை சிந்தித்தவாரே பயணத்தை தொடர்ந்தான்.

குறுக்குப் பாதையில் சென்றால் விரைவாக வீட்டையடைந்து விட முடியும். ஆனால் அந்த பாதை வழியாக கணேஷ் ஒருபோதும் செல்வதில்லை. பூக்கள் சிதறிக் கிடக்கும்,  மரங்கள் நிறைந்த ஒரு சாலை வழியாக செல்வதையே அவன் வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான். சற்று தொலைவு என்றாலும் அது அவனுக்கு பிடித்திருந்தது. சாலை முழுவதும் மரங்கள் நிறைந்து குடை போல் விரிந்திருந்தது. மேலும் ஒருவித வாசனை பரப்பிக் கொண்டிருந்தது. இப்படிப்பட்ட சாலையில் செல்லும்போது வேலை பளு மறைந்து மனதிற்கு ஓரின்பம் கிடைக்கிறது என்ற காரணத்தினால் கணேஷ் இந்த சாலையில் செல்வதை வழக்கமாகக் கொண்டிருந்தான். உண்மை தான் நாமும் சில நேரங்களில் இதை உணர்ந்திருப்போமல்லவா?

இப்படி அந்த வாசனையோடு மனதை ஒன்றவைத்து இன்பத்தில் மூழ்கியிருந்த கணேஷின் மனநிலையை குலைக்கும் வகையில் "டொர டொர டொர" என மோட்டார் சைக்கிளின் சத்தம் ஒலித்தது. பிறகு மோட்டார் சைக்கிள் நின்றே போனது. எத்தனை முறை முயற்சி செய்தும் இயங்கவில்லை. பல முறை உதைத்தும் பலனில்லை.

தன்னிடமிருந்த கருவிகளைக் கொண்டு சரி செய்ய முயற்சி செய்தும் பலனில்லை. மணி இரவு 12 நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. அந்த இரவில் வாகனத்தை சரிசெய்வது என்பது சாத்தியமில்லாதது. தள்ளிக் கொண்டு போகலாம் என்றால் விடிந்துவிடும். செய்வதறியாது விழித்துக் கொண்டிருந்தான் கணேஷ். தனது கைப்பேசியில் நண்பர்கள் பலரை தொடர்பு கொள்ள முயற்சி செய்தும் ஒருவரிடமும் பதிலில்லை. மிகவும் கலைத்து போனான் கணேஷ். தனது இடது புறமாக திரும்பி பார்த்த கணேஷுக்கு சற்று தொலைவில் விளம்பரப் பலகையில் வண்ண வண்ண விளக்குகள் ஒளிர்வது தென்பட்டது. அதை நோக்கி மோட்டார் சைக்கிளை தள்ளி சென்றான். அது ஒரு இரவு பிட்சா கடை. அதை பார்த்ததும் கணேஷுக்கு ஒரு யோசனை உதயமானது. தனது மோட்டார் சைக்கிளை பிட்சா கடையின் பார்க்கிங்கில் நிறுத்திய பின்னர் கடைக்குச் சென்று கைகளையும் முகத்தையும் கழுவிக் கொண்டான். முகத்தை துடைத்துக் கொண்டு சற்று இளைப்பாறினான்.

பின்னர் வெளியே வந்த கணேஷ் தன் கைப்பேசியை எடுத்து இந்த கடையிலிருந்து தனது முகவரிக்கு ஒரு பீட்சாவை ஆர்டர் செய்தான். சற்று நேரம் கடையின் வாசலிலேயே காத்திருந்தான். ஒரு டெலிவரி நபர் அங்கு வந்தார்‌, பின்னர் பிட்சாவை எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட தயாரானார். அவரிடம் சென்று டெலிவரி செய்யப் போகும் முகவரியை உறுதி செய்துகொண்டான் கணேஷ். பின்னர் தனது நிலையை எடுத்துக் கூறி அவரிடம் தன்னை வீட்டில் விட்டு விடும்படி உதவி கேட்டான். அதற்காகத்தான் பிட்சாவை ஆர்டர் செய்ததாகவும் தெரிவித்தான். நிலையைப் புரிந்துகொண்ட டெலிவரி பாய் "சார் யுசூவலா இவ்வளவு லாங் டிஸ்டன்ஸ் ல யாரும் ஆர்டர் போட மாட்டாங்க. நானும் யோசிச்சி தான் சரினு அட்டன் பன்னேன். சூப்பர் ஐடியா சார்" என்று கையை குலுக்கிக் கொண்டான். போகலாம் சார் வாங்க என்று ஏற்றிக் கொண்டார். பின் இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்ட கணஷ் பசிக்குது இந்த பீட்சாவை சாப்பிடுகிறேன் என்று டெலிவரி பாயிடம் கேட்டான். "சார் அது உங்க‌ பிட்சா நீங்க தாராளமா சாப்பிடுங்க நான் வண்டிய மெதுவாக ஓட்டரேன்" என்றார் டெலிவரி பாய். பிட்சாவின் மனம் காற்றில் கரைந்து கொண்டிருந்தது கணேசன் வயிறு நிறைந்து கொண்டிருந்தது.

ஒரு வழியாக வீட்டை அடைந்தான் கணேஷ்.

Based on true incident.

கீர்த்தி பாப்பா vs Fanta Tin

கசங்கியிருந்த பட்டு பாவாடை சுடு பெட்டியில் மிதிபட காத்துக்கொண்டிருந்தது. கீர்த்தி பாப்பா இஸ்திரியிடுபவரின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இதை கவனித்த அவர், கீர்த்தி பாப்பாவின் பட்டுப்பாவாடையை எடுத்தார். சிறிது நீரை கையிலேடுத்து சாரலென பட்டுப் பாவாடையின் மீது தூவினார். எந்த ஒரு கசங்கலுமின்றி இஸ்திரியிட்ட கடைக்காரர் அதை மடித்து கீர்த்தி பாப்பாவின் கையில் கொடுத்தார். பத்திரமாக பிடித்து வந்த கீர்த்தி ‌ அந்த சூடான பட்டுப்பவாடையை தனது கன்னத்தில் வைத்துக் கொண்டாள். அந்த மிதமான சூட்டில் முகம் சுருங்கி கண்களில் நிறைந்தது மகிழ்ச்சி. 

பட்டுப் பாவாடையை போட்டுக்கொண்டு நெத்திச்சுட்டியை மாட்டிக்கொண்டு தயாராக இருந்தாள். வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையுடன் வந்த தந்தை கையை நீட்டினார். சுட்டு விரலைப் பற்றிக் கொண்ட கீர்த்தி பாப்பா முகம் மலர்ந்த சிரிப்புடன் தெருவில் நடந்து சென்றாள். பாப்பாவின் கண்கள் அங்கும் இங்கும் அலை பாய்ந்தன. தெருவில் சுற்றித் திரிந்த நாய்களைப் பார்த்து தந்தையின் கையை இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள். இதைப் புரிந்து கொண்ட தந்தை அவை நம்மை ஒன்றும் செய்யாது என்று அவளுக்கு எடுத்துக் கூறினார். மேலும் கூச் கூச் என்று ஒரு நாய்க்குட்டியை அருகில் அழைத்தார். கருப்பு வெள்ளை நிறத்துடன் இருந்த அந்த நாய் குட்டி தனது வாலை ஆட்டிக்கொண்டு கீர்த்தி பாபாவின் பாவாடையை சுற்றி சுற்றி வந்தது. மகிழ்ச்சியில் கீர்த்தி தனது இரண்டு கைகளையும் எடுத்து கண்ணத்தில் வைத்துக்கொண்டு சத்தமிட்டு சிரித்தாள். நாய்க்குட்டியும் துள்ளி குதித்துக் கொண்டிருந்தது. அந்த தெருவில் சென்ற அனைவருக்கும் இது ஒரு அழகான காட்சியாக பதிந்தது. இருவரும் மேலும் தொடர்ந்து நடந்தனர். 

பள்ளியைக் கடந்து சென்றபோது முகத்தை வாட்டமாகத் திருப்பிக் கொண்டாள் கீர்த்தி. பள்ளிக்கூடம் பிடிக்கவில்லை போலும். கடந்து சென்றதும் மீண்டும் புத்துணர்ச்சி பெற்றது கீர்த்தியின் முகம். அதையும் புரிந்துகொண்ட தந்தை மனதுக்குள்ளேயே சிரித்துக்கொண்டார். உன் முக பாவம் அத்தனையும் காட்டிக்கொடுத்துவிடும் நான்பெற்ற மகளே என்று மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டார். மகளுக்கு முருகன் பிடிக்கும் என்பதால் வழியில் இருந்த முருகன் கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்றார் தந்தை. கீர்த்திக்கு முருகனை பிடித்துவிட காரணம் ஒன்றும் பெரிதாக இல்லை, ஏனோ பிடித்துவிட்டது. ஒருவேளை நாட்காட்டியில் இருந்த குழந்தை முருகன் தன்னைப் போல் அழகாய் இருப்பதாலோ என்னமோ. ஒருவேளை மழலை முருகன் தன்னோடு வந்த விளையாடுவார் என்று எண்ணியிருக்கலாம். எப்படியோ முருகனை பிடித்துவிட்டது. சுற்றி சுற்றி வந்து முருகனை தரிசித்த கீர்த்தி கைகளைக் கூப்பி வேண்டிக்கொண்டாள். சற்று நேரம் பொருத்து என்ன வேண்டிக் கொண்டாய் என்று தந்தை கேட்டார். தெரியவில்லை என்று கீர்த்தி சொல்ல மீண்டும் புன்னகையில் மூழ்கிப்போனார் தந்தை.

மீண்டும் கையை பற்றிக்கொண்டு நடந்தாள் கீர்த்தி. "வருக வருக" என்ற வாசகத்தை படித்துக்கொண்டே உள்ளே நுழைந்தாள். தன் சின்னஞ்சிறு கைகளால் நான்கைந்து ரோஜா பூக்களை அள்ளி எடுத்தாள். பின்னர் கற்கண்டுகள் இருப்பதைக் கண்ட கீர்த்தி ரோஜா பூக்களை வைத்துவிட்டு கற்கண்டை அள்ளிக் கொண்டாள். இதைக் கண்ட தந்தை ஒரு ரோஜா பூவை எடுத்து கீர்த்தியின் தலையில் சொருகிவிட்டார். உறவினரின் திருமணம் போலும். கீர்த்தியை தன் அருகில் அமர வைத்து விட்டு உறவினர்களிடம் உரையாடுவதில் பரபரப்பாக இருந்தார் தந்தை. அவ்வப்போது ஓரப் பார்வையில் கீர்த்தியையும் கவனித்துக்கொண்டார். கற்கண்டுகள் தீரும் வரை எதைப்பற்றியும் கண்டுகொள்ளாத கீர்த்தி. கற்கண்டுகள் முடிந்ததும் நாலாபுறமும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சற்று தொலைவில் விளையாடிக்கொண்டிருந்த மாமன் மகன் கிருஷ்ணாவின் கையில் ஏதோ ஒன்று இருப்பதை கூர்ந்து நோக்கினாள். தனது முழு கவனத்தையும் அதன் மீது செலுத்தினாள். அவ்வப்போது கிருஷ்ணா அதை தனது வாயில் வைத்து உறிந்து கொண்டிருந்தான். கீர்த்திக்கு அது பார்ப்பதற்கு அத்தனை அழகாக இருந்தது. முதன்முதலில் அவற்றைப் பார்ப்பதால் அதன் மீதான ஈடுபாடு அதிகமாக இருந்தது. அது வேறொன்றுமில்லை கண்ணைக்கவரும் ஆரஞ்சு நிறத்திலான Fanta Tin. திருமணம் முடியும் வரை கீர்த்தியின் பார்வை அந்த Fanta Tin-ன் மீதே இருந்தது. அன்று அது பணக்காரர்களுக்கு மட்டும் உரித்தான பொருளாக இருந்தது. தந்தையிடம் கேட்டால் கிடைக்காதது ஒன்றுமில்லை. இருந்தாலும் தந்தையின் கஷ்டங்களைப் புரிந்து கொண்ட கீர்த்தி தனது ஆசையை கூறவே இல்லை. 

வெளியில் செல்லும்போதெல்லாம் விளம்பரப் பலகைகளில் அவற்றைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டாள். தன்னையறியாமலேயே Fanta Tin-ன் மீது காதல் கொண்டாள்.

கைகெட்டும் தூரத்தில் Fanta Tin கவர்ச்சிகரமாக நின்றுகொண்டிருந்தது. கைநிறைய காசு, எதையும் வாங்க முடியும். ஆனால் இதை வாங்க கீர்த்திக்கு ஏனோ மனம் வரவில்லை. Google-ன் வாசலில் அமர்ந்து கொண்டு தனது பழைய நினைவுகளை அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள் கீர்த்தி. ஆமாம் Google- ல் வேலை செய்யும் அளவிற்கு முன்னேறிவிட்டாள் கீர்த்தி. ஆனாலும் இன்று வரை அந்த Fanta Tin-ஐ வாங்கி தனது ஆசையை தீர்த்துக் கொள்ளவில்லை.  காரணம் ஒருமுறை அதை வாங்கிவிட்டாள் அதன்மீதான காதல் போய்விடுமோ என்று கீர்த்தி நினைத்தாள். மீண்டும் மீண்டும் அந்த Fanta Tin-ஐ பார்த்து ரசித்து கடந்து சென்றாள்.

Based on true incident.

ஆடா? கோழியா?

அதிகாலை குருவிகளின் ரீங்காரம் காதுகளில் அலாரமாக ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. இரவும் இல்லாமல் பகலும் இல்லாமல் இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட ஒரு வெளிச்சத்தில் முத்தம்மாள் பாட்டி ஒரு வாளியை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்தார். கொட்டகையில் இருந்த சாணியை வழித்து வாளியிலிட்டார். அதை நீரில் கரைத்து வாசலில் தெளித்தார். தன் வேலை முடிந்து விட்டதாக பேத்தி ஜீவசுந்தரியை உசுப்பி கொண்டிருந்தார். என்ன பாட்டி என்ற முனகலுடன் ஜீவசுந்தரி கண்களைத் திறந்தாள். போவே போய் கலர் கோலத்தை போடுவே என்றார். கலர்-கோலம் என்றதும் ஜீவசுந்தரியின் கண்கள் நன்கு விரிந்தது. வண்ண வண்ண கலர் பொடிகளை எடுத்துக்கொண்டு வாசலுக்கு வந்தாள் ஜீவசுந்தரி. தெருவின் அனைத்து வாசல்களும் அழகான-கோலங்களால் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது. ஊரே திருவிழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது.

சில வீடுகளின் ஜன்னல் வழியாக முறுக்கு சுடும் வாசமும் அதிரசம் சுடும் வாசமும் எட்டிப் பார்த்தன. சில வீடுகளின் வாசலில் இட்டு வைத்திருந்த அம்மிக்கல்லில் அரைபட தயாராக ஊறவைத்த வரமிளகாயும், மஞ்சளும் காத்துக்கிடந்தன. இன்னும் சில வீடுகளில் கோழி குழம்பும், கறி குழம்பும் வாசனையை கிளப்பிக் கொண்டிருந்தது. தெருவில் சென்ற அனைவரின் மூக்கிலும் உத்தரவின்றி உள்ளே நுழைந்தது. நுழைந்ததோடு உமிழ் நீரையும் சுரக்கச் செய்தது. இளசுகள் புத்தாடைகளில் அங்குமிங்குமாக ஜொலித்துக்கொண்டிருந்தனர். ஒருபுறம் திருவிழா இப்படியாக கலை கட்டிக் கொண்டிருக்க. மறுபுறம் கீற்றுக் கொட்டகைக்கு அடியில் ஆடும் கோழியும் வாய்ப் போர் நடத்திக் கொண்டிருந்தன. இன்று முதலில் உன்னை தான் வெட்டுவார்கள் என்று கோழி கொக்கரித்துக் கொண்டிருந்தது. இல்லை இல்லை இன்று உன்னை தான் முதலில் பலி கொடுப்பார்கள் என்றது ஆடு. பார்க்கத்தானே போகிறேன் பலியாகப் போவது நீ தான் என்று மாறி மாறி கூறிக் கொண்டன. ஜீவசுந்தரி ஆடுக்கும் கோழிக்கும் தீவனங்களை ஊட்டிக்கொண்டிருந்தாள். இப்படி ஊட்டிவிட்டு நம்மை வெட்ட போகிறார்களே என்று வருத்தத்துடன் வயிற்றை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தன. சரி ஒரு நாளோ இரண்டு நாளோ இருக்கும் வரை நன்றாக வாழலாம் என்று ஆடும் கோழியும் கொறித்துக் கொண்டிருந்தன. சுந்தரி நன்கு இருட்டிக் கொண்டு வருகிறது. ஆட்டையும் கோழியையும் பிடித்து வா மழை வருவதற்குள் கோவிலுக்கு சென்று வரலாம் என்று நன்கு வளைந்த மீசையுடன் ஜீவசுந்தரியின் அப்பா உள்ளே நுழைந்தார். புலவரின் மீசை தடித்து வளைந்து  அரிவாள் போன்று காட்சியளித்தது. புலவரை கண்டதும் ஆடும் கோழியும் துள்ளிக் குதித்து ஓடின. அவர் வைத்திருக்கும் மீசையை கொண்டே நம்மை வெட்டிவிடுவார் போல என்று கதறிக்கொண்டு ஓடியது ஆடு. இதற்குப் பெயர்தான் மீசையை கொண்டே பயமுறுத்துவது போல.

ஒருவழியாக ஆட்டையும் கோழியையும் பிடித்துக்கொண்டு புலவரும் ஜீவசுந்தரியும் கோவிலை நோக்கி நடந்தனர். முன்பு எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு வானம் இருட்டிக் கொண்டிருந்தது. கரிய மேகக்கூட்டங்கள் தங்களது எடையை தாங்க முடியாமல் பொத்துக்கொண்டு கீழே விழுவது போல் இருந்தது. இதையெல்லாம் பார்த்த புலவர் நடையின் வேகத்தை கூட்டினார். காலையிலிருந்து ஆட்டம் போட்ட ஆடும் கோழியும் மௌன முகத்துடன் இருந்தன. பூசாரி பெரிய அரிவாளுடன் தயாராக இருந்தார். வரும் ஆடுகளையும் கோழிகளையும் வெட்டிக் கொண்டிருந்தார். அந்த வரிசையில் நின்ற புலவர் ஆட்டை தன்னுடனும், கோழியை ஜீவசுந்தரியிடமும் கொடுத்தார்.  ஆட்டின் கண்ணில் மரண பயமும் சிறிது கண்ணீரும் தெரிந்தது. பூசாரியின் அரிவாள் இரண்டடி நீளத்தில் பளபளவென மின்னிக் கொண்டிருந்தது. மேலும் ஆங்காங்கே விபூதியால் பட்டை இடப்பட்டிருந்தது. ஆடு வருத்தத்துடன் கோழியை பார்த்தது கோழியும் ஆட்டை பார்த்தது. மௌனமாக ஒன்றையொன்று விடைபெற்றுக் கொண்டது. புலவர் ஆட்டை பூசாரியிடம் கொண்டு நிறுத்தினார். பூசாரி ஒரு சொம்பு தண்ணீரை எடுத்து ஆட்டின் முகத்தில் தெளித்தார். தலையைக் குலுக்கினாலும் குலுக்காவிட்டாலும் நம் தலையை பிடித்து ஆட்டியாவது வெட்டிவிடுவார்கள். அதற்கு நாமே தலையாட்டி வைப்போம் என்று தலையை ஒரு குலுக்கு குலுக்கியது. பூசாரியும் அரிவாளை எடுத்துக் கொண்டு தலைக்குமேலே ஓங்கினார். பட பட படவென ஒரு சப்தம் அனைவரும் ஆங்காங்கே தெறித்து ஓடினார்கள். பலத்த சூறைக்காற்றுடன் பெருமழை. பூசாரியும் அரிவாளைக் கீழே போட்டுவிட்டு கோவிலுக்குள் ஓடினார். புலவரும் ஆட்டை ஓட்டிக்கொண்டு ஒரு மரத்தின் அடியில் தஞ்சமடைந்தார். எதிரில் இருப்பது யார் என்று கூட தெரியாத அளவிற்கு மழை வெளுத்து வாங்கியது. புலவர் முகம் சுருங்கி போனது. ஆட்டின் வாயில் அத்தனைப் பற்க்களும் வெளியே தெரிந்தன. கோழியை பார்த்து மழையால் தப்பிவிட்டோம் என்று சிரித்தது. இன்று தப்பிவிட்டோம் நாளை என்னவாகப் போகிறோம் என்று கோழி மறுமொழி கூறுவது போல பார்த்தது. என்ன ஆனால் என்ன அதை நாளை பார்த்துக் கொள்ளலாம். நமக்கு மேலும் ஒருநாள் கிடைத்திருக்கிறது அதைக் கொண்டாடுவோம் வா.

கிராமத்து சாலை

வெகு நாட்களுக்கு பிறகு எனது கிராமத்துக்கு செல்லும் மகிழ்ச்சி என்னுள் துள்ளல் போட்டுக்கொண்டிருந்தது. ஆலமரத்து திண்ணை, ராமமூர்த்தி அண்ணனின் ஐஸ் கடை, வள்ளி அக்காளின் கொய்யா மரம் கூடவே வாங்கிய கொட்டுகள். துரத்தி ஓடிய கோழிக்குஞ்சுகள், ஐந்து ரூபாய் சைக்கிள் என அனைத்தும் கண்முன்னே வந்து சென்றன. படித்துவிட்டதாலும் பணத்தேவையாலும் பட்டணத்து வாழ்க்கை. பிடித்தாலும் பிடிக்காவிட்டாலும் தேவைக்காகவும் ஊருக்காகவும் ஒரு பொய்யான வாழ்க்கை. இப்படி ஓரிரு நாட்கள் கிராமத்துக்கு வந்து செல்வது பெரும் மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது. இப்படியாக எண்ணங்கள் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருக்க, சாலையில் ஒரு மாற்றத்தை கண்டேன். குறுகிய தார் சாலையாக இருந்த சாலை. இப்போது அகலத்தை சாலையாக மாறி இருந்தது. இது எனக்கு மிகவும் மன வருத்தத்தை அளித்தது. அனைவருக்கும் ஒரு வினா எழலாம். சாலை அகலமாதல் என்பது மகிழ்ச்சி தானே இவன் என்னடா மனவருத்தம் என்கிறானே என்று.

ஆம் வருத்தம்தான் ஆயிரக்கணக்கான மரங்களை பலிகொடுத்து சாலைகள் அகலமாவது எந்த விதத்தில் மகிழ்ச்சியை கொடுக்கும். இருபுறங்களிலும் புளிய மரங்கள் குடை போல சாலையை மறைத்திருக்கும். அவை கதிரவனின் கடும் வெயிலுக்கு தடை போட்டிருக்கும். குளிர்ச்சியை தந்துக் கொண்டிருக்கும். சமயத்தில் இனிப்பான புளியம் பழங்களையும் தான். அனைத்தும் இன்று மறைந்து போயின. ஒத்தையடிப்பாதை மண் பாதையானது. மண் பாதை சிறிய தார் சாலை. சிறிய தார்சாலை இன்று அகலமான தார்சாலையானது. பயணம் எளிதானது ஆனால் வாழ்க்கை தடுமாறுகிறது. நல்லவேளையாக ஆலமரத்து திண்ணை அப்படியே இருந்தது. ஊர் பெருசுகள் அங்கே கூடி வெட்டி கதையடித்துக் கொண்டிருந்தனர். வள்ளி அக்காளின் கொய்யா மரம் வாகனங்களின் கூடாரமானது. தித்திப்பான சிறுங்கொய்யா இனி நான் எங்கே தேடுவது. பழத்தைப் பிழந்தால் இளஞ்சிவப்பு நிறத்தில் கமகமக்குமே. ஆகா வாசனையை உணர முடிகிறது. பழமை எல்லாம் அழிந்து கொண்டே போவது வருத்தமளிக்கிறது. எனது பேரப்பிள்ளைகள் கிராமத்து வாழ்க்கையை அருங்காட்சியகத்தில் தான் காண்பார்களோ என்னவோ? என வருத்தத்துடன் நகர்ந்து சென்றேன். 

அனைவரும் இப்படி தான் நகர்நது செல்கிறோம். முடிந்தவரை பழமையை காக்க முயற்சி செய்வோம். இல்லையேல் நாளை அதை விலை கொடுத்து வாங்க நேரிடும்.

கொரோனா கவிதை

நல்ல வேளையாக நான் எந்த உலக யுத்தத்தையும் பார்த்ததில்லை என்றிந்தேன்

விதி வசத்தால் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன் இந்த மூன்றாம் உலக யுத்தத்தை

ஆம் கண்ணுக்கு தெரியாத எதிரியுடன் உலகமே யுத்தம் செய்யும் கொடுமை

கண்ணுக்கு தெரியாத எதிரியை நாமும் மறைந்து தானே தாக்க வேண்டும்

மறைந்து கொள்(ல்)

எதிரியை கொண்டுச் சேர்க்கும் பாலமாக நாம் இருந்துவிடக் கூடாது

பயணம் வேண்டாம்

பயமும் வேண்டாம்

உங்கள் வீடே கோட்டை, பிறகு எதிரிக்கு ஏது வேட்டை

இணைந்து போராடுவோம் இடைவெளியுடன்

தொடுதல் இன்றி புரிதல் வேண்டும்

கை சுத்தமே நம் மெய் சுத்தம்

வீழ்வது கொரோனாவாகவும் வாழ்வது நாமகவும் இருப்போம் விரைவில்

கதை பேசும் கடிகாரம்

சில சமயங்களில் கடிகாரமும் கதை பேசும். கண்கள் மட்டும் புரிந்து கொள்ளும் கதையாக இருக்கும். காதுகள் தேவையில்லை. மொழியும் தேவையில்லை. ஒருவேளை மவுன உரையாடலோ? இருக்கலாம் இருக்கலாம். ஒரு சமயம் காதல் கதைகள். ஒரு சமயம் கொடூர கதைகள். ஆம் நீ வர தாமதிக்கும் ஒரு சமயம், அன்பு மழை பொழிய வேண்டுமென்று காதல் மொழிகளை கற்றுக் கொள்கிறேன் கடிகாரத்திடமிருந்து. மறு சமயம் நீ வர ஏன் தாமதமாகிறது உனக்கு என்ன ஆயிற்று என்று கொடூர மொழிகள் பேசிக் கொள்கிறேன் கடிகாரத்திடம். அன்பு காதலே உனக்காக காத்திருக்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் என் சிந்தனை இதுவே.