ஆடா? கோழியா?

அதிகாலை குருவிகளின் ரீங்காரம் காதுகளில் அலாரமாக ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. இரவும் இல்லாமல் பகலும் இல்லாமல் இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட ஒரு வெளிச்சத்தில் முத்தம்மாள் பாட்டி ஒரு வாளியை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்தார். கொட்டகையில் இருந்த சாணியை வழித்து வாளியிலிட்டார். அதை நீரில் கரைத்து வாசலில் தெளித்தார். தன் வேலை முடிந்து விட்டதாக பேத்தி ஜீவசுந்தரியை உசுப்பி கொண்டிருந்தார். என்ன பாட்டி என்ற முனகலுடன் ஜீவசுந்தரி கண்களைத் திறந்தாள். போவே போய் கலர் கோலத்தை போடுவே என்றார். கலர்-கோலம் என்றதும் ஜீவசுந்தரியின் கண்கள் நன்கு விரிந்தது. வண்ண வண்ண கலர் பொடிகளை எடுத்துக்கொண்டு வாசலுக்கு வந்தாள் ஜீவசுந்தரி. தெருவின் அனைத்து வாசல்களும் அழகான-கோலங்களால் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்தது. ஊரே திருவிழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது.

சில வீடுகளின் ஜன்னல் வழியாக முறுக்கு சுடும் வாசமும் அதிரசம் சுடும் வாசமும் எட்டிப் பார்த்தன. சில வீடுகளின் வாசலில் இட்டு வைத்திருந்த அம்மிக்கல்லில் அரைபட தயாராக ஊறவைத்த வரமிளகாயும், மஞ்சளும் காத்துக்கிடந்தன. இன்னும் சில வீடுகளில் கோழி குழம்பும், கறி குழம்பும் வாசனையை கிளப்பிக் கொண்டிருந்தது. தெருவில் சென்ற அனைவரின் மூக்கிலும் உத்தரவின்றி உள்ளே நுழைந்தது. நுழைந்ததோடு உமிழ் நீரையும் சுரக்கச் செய்தது. இளசுகள் புத்தாடைகளில் அங்குமிங்குமாக ஜொலித்துக்கொண்டிருந்தனர். ஒருபுறம் திருவிழா இப்படியாக கலை கட்டிக் கொண்டிருக்க. மறுபுறம் கீற்றுக் கொட்டகைக்கு அடியில் ஆடும் கோழியும் வாய்ப் போர் நடத்திக் கொண்டிருந்தன. இன்று முதலில் உன்னை தான் வெட்டுவார்கள் என்று கோழி கொக்கரித்துக் கொண்டிருந்தது. இல்லை இல்லை இன்று உன்னை தான் முதலில் பலி கொடுப்பார்கள் என்றது ஆடு. பார்க்கத்தானே போகிறேன் பலியாகப் போவது நீ தான் என்று மாறி மாறி கூறிக் கொண்டன. ஜீவசுந்தரி ஆடுக்கும் கோழிக்கும் தீவனங்களை ஊட்டிக்கொண்டிருந்தாள். இப்படி ஊட்டிவிட்டு நம்மை வெட்ட போகிறார்களே என்று வருத்தத்துடன் வயிற்றை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தன. சரி ஒரு நாளோ இரண்டு நாளோ இருக்கும் வரை நன்றாக வாழலாம் என்று ஆடும் கோழியும் கொறித்துக் கொண்டிருந்தன. சுந்தரி நன்கு இருட்டிக் கொண்டு வருகிறது. ஆட்டையும் கோழியையும் பிடித்து வா மழை வருவதற்குள் கோவிலுக்கு சென்று வரலாம் என்று நன்கு வளைந்த மீசையுடன் ஜீவசுந்தரியின் அப்பா உள்ளே நுழைந்தார். புலவரின் மீசை தடித்து வளைந்து  அரிவாள் போன்று காட்சியளித்தது. புலவரை கண்டதும் ஆடும் கோழியும் துள்ளிக் குதித்து ஓடின. அவர் வைத்திருக்கும் மீசையை கொண்டே நம்மை வெட்டிவிடுவார் போல என்று கதறிக்கொண்டு ஓடியது ஆடு. இதற்குப் பெயர்தான் மீசையை கொண்டே பயமுறுத்துவது போல.

ஒருவழியாக ஆட்டையும் கோழியையும் பிடித்துக்கொண்டு புலவரும் ஜீவசுந்தரியும் கோவிலை நோக்கி நடந்தனர். முன்பு எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு வானம் இருட்டிக் கொண்டிருந்தது. கரிய மேகக்கூட்டங்கள் தங்களது எடையை தாங்க முடியாமல் பொத்துக்கொண்டு கீழே விழுவது போல் இருந்தது. இதையெல்லாம் பார்த்த புலவர் நடையின் வேகத்தை கூட்டினார். காலையிலிருந்து ஆட்டம் போட்ட ஆடும் கோழியும் மௌன முகத்துடன் இருந்தன. பூசாரி பெரிய அரிவாளுடன் தயாராக இருந்தார். வரும் ஆடுகளையும் கோழிகளையும் வெட்டிக் கொண்டிருந்தார். அந்த வரிசையில் நின்ற புலவர் ஆட்டை தன்னுடனும், கோழியை ஜீவசுந்தரியிடமும் கொடுத்தார்.  ஆட்டின் கண்ணில் மரண பயமும் சிறிது கண்ணீரும் தெரிந்தது. பூசாரியின் அரிவாள் இரண்டடி நீளத்தில் பளபளவென மின்னிக் கொண்டிருந்தது. மேலும் ஆங்காங்கே விபூதியால் பட்டை இடப்பட்டிருந்தது. ஆடு வருத்தத்துடன் கோழியை பார்த்தது கோழியும் ஆட்டை பார்த்தது. மௌனமாக ஒன்றையொன்று விடைபெற்றுக் கொண்டது. புலவர் ஆட்டை பூசாரியிடம் கொண்டு நிறுத்தினார். பூசாரி ஒரு சொம்பு தண்ணீரை எடுத்து ஆட்டின் முகத்தில் தெளித்தார். தலையைக் குலுக்கினாலும் குலுக்காவிட்டாலும் நம் தலையை பிடித்து ஆட்டியாவது வெட்டிவிடுவார்கள். அதற்கு நாமே தலையாட்டி வைப்போம் என்று தலையை ஒரு குலுக்கு குலுக்கியது. பூசாரியும் அரிவாளை எடுத்துக் கொண்டு தலைக்குமேலே ஓங்கினார். பட பட படவென ஒரு சப்தம் அனைவரும் ஆங்காங்கே தெறித்து ஓடினார்கள். பலத்த சூறைக்காற்றுடன் பெருமழை. பூசாரியும் அரிவாளைக் கீழே போட்டுவிட்டு கோவிலுக்குள் ஓடினார். புலவரும் ஆட்டை ஓட்டிக்கொண்டு ஒரு மரத்தின் அடியில் தஞ்சமடைந்தார். எதிரில் இருப்பது யார் என்று கூட தெரியாத அளவிற்கு மழை வெளுத்து வாங்கியது. புலவர் முகம் சுருங்கி போனது. ஆட்டின் வாயில் அத்தனைப் பற்க்களும் வெளியே தெரிந்தன. கோழியை பார்த்து மழையால் தப்பிவிட்டோம் என்று சிரித்தது. இன்று தப்பிவிட்டோம் நாளை என்னவாகப் போகிறோம் என்று கோழி மறுமொழி கூறுவது போல பார்த்தது. என்ன ஆனால் என்ன அதை நாளை பார்த்துக் கொள்ளலாம். நமக்கு மேலும் ஒருநாள் கிடைத்திருக்கிறது அதைக் கொண்டாடுவோம் வா.