கிராமத்து சாலை

வெகு நாட்களுக்கு பிறகு எனது கிராமத்துக்கு செல்லும் மகிழ்ச்சி என்னுள் துள்ளல் போட்டுக்கொண்டிருந்தது. ஆலமரத்து திண்ணை, ராமமூர்த்தி அண்ணனின் ஐஸ் கடை, வள்ளி அக்காளின் கொய்யா மரம் கூடவே வாங்கிய கொட்டுகள். துரத்தி ஓடிய கோழிக்குஞ்சுகள், ஐந்து ரூபாய் சைக்கிள் என அனைத்தும் கண்முன்னே வந்து சென்றன. படித்துவிட்டதாலும் பணத்தேவையாலும் பட்டணத்து வாழ்க்கை. பிடித்தாலும் பிடிக்காவிட்டாலும் தேவைக்காகவும் ஊருக்காகவும் ஒரு பொய்யான வாழ்க்கை. இப்படி ஓரிரு நாட்கள் கிராமத்துக்கு வந்து செல்வது பெரும் மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது. இப்படியாக எண்ணங்கள் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருக்க, சாலையில் ஒரு மாற்றத்தை கண்டேன். குறுகிய தார் சாலையாக இருந்த சாலை. இப்போது அகலத்தை சாலையாக மாறி இருந்தது. இது எனக்கு மிகவும் மன வருத்தத்தை அளித்தது. அனைவருக்கும் ஒரு வினா எழலாம். சாலை அகலமாதல் என்பது மகிழ்ச்சி தானே இவன் என்னடா மனவருத்தம் என்கிறானே என்று.

ஆம் வருத்தம்தான் ஆயிரக்கணக்கான மரங்களை பலிகொடுத்து சாலைகள் அகலமாவது எந்த விதத்தில் மகிழ்ச்சியை கொடுக்கும். இருபுறங்களிலும் புளிய மரங்கள் குடை போல சாலையை மறைத்திருக்கும். அவை கதிரவனின் கடும் வெயிலுக்கு தடை போட்டிருக்கும். குளிர்ச்சியை தந்துக் கொண்டிருக்கும். சமயத்தில் இனிப்பான புளியம் பழங்களையும் தான். அனைத்தும் இன்று மறைந்து போயின. ஒத்தையடிப்பாதை மண் பாதையானது. மண் பாதை சிறிய தார் சாலை. சிறிய தார்சாலை இன்று அகலமான தார்சாலையானது. பயணம் எளிதானது ஆனால் வாழ்க்கை தடுமாறுகிறது. நல்லவேளையாக ஆலமரத்து திண்ணை அப்படியே இருந்தது. ஊர் பெருசுகள் அங்கே கூடி வெட்டி கதையடித்துக் கொண்டிருந்தனர். வள்ளி அக்காளின் கொய்யா மரம் வாகனங்களின் கூடாரமானது. தித்திப்பான சிறுங்கொய்யா இனி நான் எங்கே தேடுவது. பழத்தைப் பிழந்தால் இளஞ்சிவப்பு நிறத்தில் கமகமக்குமே. ஆகா வாசனையை உணர முடிகிறது. பழமை எல்லாம் அழிந்து கொண்டே போவது வருத்தமளிக்கிறது. எனது பேரப்பிள்ளைகள் கிராமத்து வாழ்க்கையை அருங்காட்சியகத்தில் தான் காண்பார்களோ என்னவோ? என வருத்தத்துடன் நகர்ந்து சென்றேன். 

அனைவரும் இப்படி தான் நகர்நது செல்கிறோம். முடிந்தவரை பழமையை காக்க முயற்சி செய்வோம். இல்லையேல் நாளை அதை விலை கொடுத்து வாங்க நேரிடும்.